الف) منابع فارسی
1. آشنا، حسام‌الدین (1383). «فرهنگ،ارتباطات و سیاست خارجی: ارائه مدلی برای دیپلماسی عمومی، فصلنامه پژوهشی دانشگاه امام صادق(ع).
2. اعرابی، سید محمد (1389). دستنامه برنامه‌ریزی استراتژیک، چاپ چهارم، تهران: دفتر پژوهش فرهنگی.
3. بازرگان، عباس، زهره سرمد و الهه حجازی (1376). روش تحقیق در علوم رفتاری، تهران: نشر آگاه.
4. بلیکی، نورمن (1393). طراحی پژوهش‌های اجتماعی، چاپ نهم، ترجمه حسن چاوشیان، تهران: نشر نی.
5. حسن‌خانی، محمد (1384). «دیپلماسی فرهنگی و جایگاه آن در سیاست خارجی کشورها»، دو فصلنامه دانش سیاسی، نسخه شماره 2.
6. حقیقی، رضا (1386). فرهنگ و دیپلماسی، تهران: نشر الهدی.
7. حقیقی، رضا (1386). فرهنگ و دیپلماسی: در آینه دیپلماسی فرهنگی اتحادیه اروپا در قبال جمهوری اسلامی ایران، تهران: نشر الهدی.
8. خاکی، غلامرضا (1390). روش تحقیق با رویکردی به پایان نامه‌نویسی، تهران: نشر بازتاب.
9. دهشیری، محمدرضا (1393). دیپلماسی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران، تهران: انتشارات علمی فرهنگی.
10. دهقانی فیروزآبادی، سید جلال (1387). چارچوبی مفهومی برای ارزیابی سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران، تهران: معاونت پژوهشی دانشگاه آزاد اسلامی، دفتر گسترش تولید علم.
11. دهقانی فیروزآبادی، سید جلال (1388) سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران، تهران: انتشارات سمت.
12. رمضانی، روح اله (1388). چارچوبی تحلیلی برای فهم سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران، ترجمه علیرضا طیب، تهران: نشر نی.
13. سریع‌القلم، محمود (1386). سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران، تهران: پژوهشکده مطالعات فرهنگی-اجتماعی.
14. سلیمی، حسین (1383). فرهنگ‌گرایی، جهانی شدن و حقوق بشر، تهران: دفتر مطالعات سیاسی و بین‌الملل وزارت امور خارجه.
15. سلیمی، حسین (1379). فرهنگ‌گرایی، جهانی‌شدن و حقوق بشر، تهران: مرکز انتشارات وزارت امور خارجه.
16. سمتی، محمدمهدی (1385). عصر سی.ان.ان و هالیوود: منافع ملی، ارتباطات فراملی، ترجمه نرجس خاتون براهوئی، تهران: نشر نی.
17. شعاعی، محمدعلی (1374). «آشنایی با مفاهیم و روابط فرهنگی»، مجله ارتباط فرهنگی.
18. صالحی‌امیری، سیدرضا (1393). دیپلماسی فرهنگی و راهبردهای کلان، تهران: دانشگاه علمی کاربردی مرکز فرهنگ و هنر 13.
19. صالحی‌امیری، سیدرضا (1394). گزارش نشست دیپلماسی فرهنگی ایران پس از توافق هسته‌ای در اتریش، تهران: انجمن علمی مدیریت و برنامه‌ریزی فرهنگی ایران.
20. صالحی‌امیری، سیدرضا و سعید محمدی (1389). دیپلماسی فرهنگی، تهران: ققنوس.
21. طبرسا، غلامعلی (1382). تبیین الگوی چشم‌اندازها و سیاست‌گذاری فرهنگی از طریق شاخص‌های فرهنگی، دانشگاه تربیت مدرس تهران.
22. عطایی، فرهاد و نسیم واسعی‌زاده (1392). «از روابط فرهنگی تا نظریه فرهنگی روابط بین‌الملل: مروری بر نقش فرهنگ در روابط بین‌الملل»، فصلنامه تحقیقات سیاسی بین‌المللی.
23. فیاض، ابراهیم (1386). «چارچوب تئوریک دیپلماسی فرهنگی»، پگاه حوزه.
24. فیاض، ابراهیم (1386). «چارچوب تئوریک دیپلماسی فرهنگی»، مجله، شماره 206، پگاه حوزه.
25. قشقاوی، حسن (1389). دیپلماسی عمومی، تهران: وزارت امور خارجه.
26. کیانی، غلامرضا (1386). «در جستجوی آشیانه عقاب، مدلی برای شناخت موقعیت سازمان»، نشریه گزیده مدیریت.
27. گلشن‌پژوه، محمدرضا (1387). جمهوری اسلامی ایران و قدرت نرم، تهران: مرکز تحقیقات استراتژیک مجمع تشخیص مصلحت نظام.
28. گنجی دوست، محمد (1387). «تحولات دیپلماسی در عصر اطلاعات»، فصلنامه سیاست دانشگاه تهران، نسخه شماره اول.
29. لوکلر، ژرار (1384). جهانی شدن فرهنگی،آزمونی برای تمدن‌ها، ترجمه سعید کامران، تهران: مؤسسه چاپ و انتشارات وزارت امور خارجه.
30. مبینی دهکردی، علی. (1390). «معرفی طرح‌ها و مدل‌ها در روش تحقیق آمیخته»، فصلنامه راهبرد، شماره بیستم.
31. معظمی، حبیب (1384). «رویکردی جدید در کاربرد ارتباطات و فرهنگ در خدمت منافع ملی: دیپلماسی آموزش»، ماهنامه ارتباطات فرهنگی، شماره 15.
32. نای، جوزف (1390). آینده قدرت، ترجمه رضا مراد صحرایی، سیدطاهر شریعت‌پناهی و سید حسین ارجانی، تهران: مؤسسه تحقیق و توسعه نوین دانشمند.
33. نقیب‌زاده، احمد (1379). «فرهنگ، سیاست و روابط بین‌الملل»، فصلنامه سیاست خارجی، شماره 81.
34. نقیب‌زاده، احمد (1378). «تأثیر فرهنگ ملی بر سیاست خارجی: مورد جمهوری اسلامی ایران»، مجله سیاست خارجی، سال سیزدهم، صص 65-637.
35. هادیان، ناصر و افسانه احدی (1388). «جایگاه مفهومی دیپلماسی عمومی»، فصلنامه بین‌المللی روابط خارجی، سال اول.
36. هادیان، ناصر و روح‌الامین سعیدی (1392). «از دیپلماسی عمومی سنتی تا دیپلماسی عمومی نوین: رویکرد هابرماسی»، فصلنامه راهبرد.
37. هومن، حیدرعلی (1393). شناخت روش علمی در علوم رفتاری، چاپ ششم، تهران: سمت.
38. وحیدی جبله، موسی الرضا (1389). «باز اندیشی در روابط بین‌الملل»، فصلنامه سیاست خارجی.
ب) منابع لاتین
2. Armestrong, Matt. (2008). Defining Public Diplomacy. Mountainrunner Istitute.
3. Copeland, Daryl. (2009). Guerrilla Diplomacy:Rethinking International Relations. Lynne Rienner.
4. Cull, Cowan. بدون تاریخ. Public Diplomacy in a Changing World.
5. Dugan, Andrew. (2015). As Nuclear Talks Progress, 11% in U.S. See Iran Favorably. Washington D.C.: Gallup Research Center.
6. Entman, Robert M. 2003. Projections of Power: Framing News, Public Opinion, and U.S. Foreign Policy. University of Chicago Press.
7. —. 2008. “Theorizing Mediated Public Diplomacy:The U.S. Case.” The International Journal of Press/Politics, 89.
8. Gass, Robert, John S Seiter. (2009). Credibility and Public Diplomacy,Routledge Handbook of Public Diplomacy. London and New York: Routledge.
9. Gilboa, Eytan (2008). “Searching for a Theory of Public Diplomacy.” The Annals of the American Academy of Political & Social Science: 55-77.
10. Gonesh, Ashvin, Jan Melissen. 2005. “Public Diplomacy: Improving Practice.” The Hauge: The Netherlands Institute of International Relations,Clingendael.
11. Greenspan, Rachel. 2005. Department of the Army United States of America. April. in: February 1, 2016. www.army.mil.
12. Heller, Ken S., و Liza M. Persson. 2009. “The Distinction between Public Affairs & Public Diplomacy.” در Handbook of Public Diplomacy, by Philip M. Taylor and Nancy Snow. London,New York: Routledge.
13. Henrikson, Alan K. (2007). Niche Diplomacy in the World Public Arena. New York: Palgrave Macmillan.
14. Kelley, Robert John. (2008). Major Handbook on Public Diplomacy: Between ‘Take-offs’ and ‘Crash Landings’: Situational Aspects of Public Diplomacy. New York: Routledge.
15. Kersaint, Maite. (2014). “Publication Server of Europa-University Viadrina.” European University Viadrina Frankfurt. June. دستیابی در February 2, 2016. https://opus4.kobv.de.
16. Kilbane, Mark. (2009). Handbook of Public Diplomacy:Military Psychological Operations as Public Diplomacy. London: Routledge.
17. Leonard, Mark. 2002. Public Diplomacy. London: The Foreign Policy Center.
18. Manheim, Jarol B. (1994). Strategic Public Diplomacy and American Foreign Policy:The Evolution of Influence. New York: Oxford University Press.
19. Melissen, Jan. (2007). The New Public Diplomacy:Between Theory & Practice. secend. London: Palgrave Macmillan.
20. Ninkovich, Frank (1996). Information Policy and Cultural Diplomacy. Washington DC: U.S,Foreign Policy Association.
21. Nye, J.S. (2004). Soft Power:The means to succes in world politics. New York: Public Affairs.
22. Nye. Jose ph (1991) The changing nature of American power. New York: Basic Books.
23. Nye, Jr, Joseph S. (2011). The Future of Power. New York: Public Affairs.
24. Nye, Jr., Joseph S. (2008). “Public Diplomacy and Soft Power.” The Annals of the American Academy of Political and Social Science: 94-109.
25. Riordan, Shaun. (2007). Dialogue-based Public Diplomacy:A New Foreign Policy Paradigm? London: Palgrave Macmillan.
26. Sisson, Mollly. (2011). Theory,Public Diplomacy and Student Exchange. http://americanstudentsinbritain.blogspot.com.
27. Snow, Nancy. (2012). “Public Diplomacy and Propaganda: Rethinking Diplomacy in the Age of Persuasion.” E-International Relations. http://www.e-ir.info.
28. Topic, Martina, Cassandra Sciortino. 2012. “Cultural Diplomacy and Cultural Hegemony:A Framework for the Analysis.” in: Cultural Diplomacy & Cultural Imperialism:European Perspective, by Martina Topic and Sinisa Rodin. Frankfort: Peter Lang.
29. Van Ham, Peter (2002). “Branding Territory:Inside the Wonderful Worlds of PR and IR Theory.” Journal of International Studies 31.
30. Welch, David. (2013). Propaganda, Power and Persuasion: From World War I to Wikileaks. London: I.B.Tauris.
31. Wheeler, Alina (2009). Designing Brand Identity. 3rd . John Wiley & Sons,Inc.
32. Zagby, James. (2013). Looking at Iran: The Rise and Fall of Iran in Public Opinion. Washington DC: Zogby Research Services.
33. Zainulbhai, Hani, Richard Wike. (2015). Iran’s Global Image Mostly Negative. Washington, DC: PEW Research Center.
)
