هدف مقاله حاضر، ارزیابی شاخصهای کیفیت زندگی نواحی روستایی استانهای مختلف کشور است. روش پژوهش، بنا به ماهیت موضوع تحقیق، گستردگی و پراکندگی شاخصها، روش اسنادی است و بر روش تحلیل بر تحلیل ثانویة دادههای سرشماری، سالنامههای آماری استانها، دادههای سازمان ثبت احوال، دادهای وزارت تعاون، بهداشت و آموزش پزشکی متکی است. یافتهها حاکی از آن است که، در همة شاخصهای مورد بررسی، اختلاف و نابرابری از نظر دسترسی به شاخصهای کیفیت زندگی در بین نواحی روستایی استانهای مختلف کشور وجود دارد. بر اساس 17 شاخص بهداشتی، اجتماعی و سکونتی ارزیابی شده در این تحقیق، نواحی روستایی استانهای اصفهان، یزد، سمنان، مازندران، چهارمحال بختیاری، فارس، قم، خوزستان و بوشهر در سطح برخوردار از شاخصهای کیفیت زندگی بودند. همچنین استانهای سیستان و بلوچستان، لرستان، ایلام، کرمانشاه، آذربایجان غربی، کهکیلویه و بویراحمد، زنجان و گیلان در سطح محروم از امکانات قرار داشتند و نقاط روستایی سایر استانها جزء روستاهای نیمهبرخوردار به شمار میآیند.