این مقاله به بررسی نقش گردشگری به‌ویژه گردشگری فرهنگی (که تکیه بر منابع و جاذبه‌های مشترک فرهنگی ـ اجتماعی دارد) در توسعه مناسبات بین کشور ایران و آذربایجان می‌پردازد. در این مقاله با الهام از رویکرد گردشگری فرهنگی در مطالعات گردشگری، نشان داده شده که مشترکات فرهنگی عمیق و ریشه‌دار بین این دو کشور می‌تواند به توسعه گردشگری پایدار در هر دو کشور منجر شود. همچنین در این مقاله راهکارهایی ارائه شده است که به تحقق گردشگری پایدار کمک می‌کند. روش اصلی تحقیق، کیفی و مصاحبه عمیق با مطلعین کلیدی در حوزه گردشگری در دو کشور بوده است. بر اساس نتایج، منابع اجتماعی و فرهنگی مهم‌ترین عامل در جذب گردشگران دو کشور به سوی هم بوده و مهم‌ترین مانع در نقش‌آفرینی این منابع فرهنگی ـ اجتماعی، قوانین، مقررات، سیاست‌گذاری‌ها و تصمیمات سیاسی و دولتی و ساختارهای نامطلوب در نظام گردشگری بوده است.
)