هدف مقاله حاضر بررسی وضعیت توسعه نظام ملی نوآوری در جمهوری اسلامی ایران است. تحقیق حاضر از نظر ماهیت جزء پژوهشهای کمّی، از نظر هدف در زمره تحقیقات کاربردی، از نظر میزان کنترل متغیرها از نوع غیرآزمایشی و از نظر روش، توصیفی ـ پیمایشی محسوب میشود. جامعه آماری شامل تمامی مدیران و اعضای هیئت علمی دانشگاههای دولتی و آزاد تهران و همچنین مدیران و متخصصان بخش صنعت است که در حوزه نظام ملی نوآوری دارای آثار تألیفی یا ترجمهای و یا مسئولیتهای مدیریتی و اجرایی بودهاند که تعداد برآورد شده 74 نفر بوده است. نتایج نشان داد: مهمترین عامل محدودکننده در زمینه توسعه نظام ملی نوآوری در کشور «اقتصاد دولتی و کمتوجهی به جلب مشارکت بخش خصوصی به ویژه در حوزه کارآفرینی»، مهمترین عامل تقویتکننده «تأکید بر توسعه علم، فناوری، نوآوری و کارآفرینی در اسناد و برنامههای بالادستی نظام» و مهمترین راهبرد کلان «تدوین الگوی جامع، برنامه دقیق و راهکارهای عملیاتی در زمینه توسعه علم، فناوری، نوآوری و کارآفرینی» بوده است.