گردشگری در مازندران بهمثابه استراتژی ایدهآل توسعه در نظر گرفته میشود. آمارها نشان میدهند، درآمد حاصل از گردشگری در این استان گاه تا بیش از 5 برابر کل بودجه استانداری بوده است. با وجود این، در نگاهی انسانشناختی درمییابیم، گردشگری بهمثابه یک برنامه در توسعه اقتصادی موفق محقق نشده است. منافع اصلی حاصل از اقامت و پذیرایی گردشگر عمدتاً نصیب سرمایهگذاران غیربومی میشود و بنابراین اقتصاد محلی چنانکه باید سودمند نیست. از سوی دیگر، شیوههای معاش بومی بهواسطه فعالیت در بخش خدمات گردشگری در حال نابودی هستند. جان باختن تدریجی کشاورزی و فعالیتهای مربوط به صنایع دستی و هنر بومی از جمله مهمترین این موارد است. در مقاله حاضر با رویکرد انسانشناسی، گردشگری بررسی شده و به تبع آن، با استفاده از روشهای کیفی همچون مصاحبه و مشاهده مشارکتی به بررسی تأثیرات اقتصادی گردشگری در مازندران پرداخته شده است.