امروزه شهرنشینی فزاینده و افزایش سکونتگاههای شهری، بیشترین تأثیر را بر محیط زیست گذاشته و شهر بهعنوان یکی از مراکز اصلی آلاینده محیط زیست درآمده است. شهرها مهمترین خاستگاه مصرفگرایی بوده و مصرفگرایی مزیت خود را در استفاده بیرویه از منابع طبیعی و انرژی میداند. مصرفگرایی همچنین به تولید مواد زاید و زبالههایی میانجامد که از حد توان بازسازی محیط زیست و بازیافت فراتر میروند. هدف این مقاله با استفاده از روش اسنادی، تأکید بر رویکردی نوین در اقتصاد محیط زیست شهری است تا از یک سو نیازهای ساکنین تأمین شود؛ منابع طبیعی و انرژیهای تجدیدناپذیر از بین نروند و از سوی دیگر فرایند انباشت زباله کاهش یابد. این رویکرد نوین «اقتصاد خدمت و جریان» نام دارد. در این روش کاربرد منابع انسانی جانشین استفاده از منابع طبیعی کمیاب میشود و تقاضا برای کار افزایش مییابد.